ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΚΗ ΜΟΥ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Ακολουθούν αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία και τον τρόπο που ζούσαμε!
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ
Ακολουθούν αναμνήσεις μέχρι την ενηλικίωσή μου
Η γιαγιά μου, Κατερίνα Αθανασιάδου, ήρθε στην Ελλάδα μετά την καταστροφή της Σμύρνης το 1922 από την γενοκτονία των Ποντίων στην Βόρεια Τουρκία. Πέταξε δύο μωρά στην θάλασσα ενώ στην Ελλάδα γέννησε την μαμά μου Μαρίκα το 1924 και ένα αγόρι που δεν θυμαμαι την ημερομηνία γέννησής του. Η γιαγιά μου ήταν λιοντάρι. Δούλευε στα χωράφια καλύτερα και από άντρα. Ήταν ικανή και δυνατή και γρήγορα ξεχώρισε σε όλο το προσφυγικό χωριό για την καλοσύνη και την νοικοκυροσύνη της. Βοήθησε όλους όσους της ζήτησαν βοήθεια. Όμως δυστυχώς η μοίρα της επεφύλασσε και δεύτερη τραγωδία. Της τηλεφωνήσανε να πάει να πάρει τον νεκρό της γιο από τον πόλεμο. Όταν την έβλεπα να σπαράζει από το κλάμμα, για τον θάνατο του γιού της, μέσα στην παιδική ψυχή μου ένιωθα τον μεγάλο της καϋμό. Την αγαπούσα τόσο πολύ, την είχαμε για στήριγμα, εγώ και οι αδερφές μου, γιατί βοήθησε πολύ και την μητέρα μου και εμένα και τις αδερφές μου. Θυμάμαι όταν μία φορά έπεσε στο κρεβάτι η μαμά μου, μην μπορώντας να περπατήσει, η αίσθηση που ένιωσα και ο πόνος μου, μου σημάδεψαν την παιδική μου ψυχή. Δεν θυμάμαι ποτέ στην ζωή μου να πόνεσα τόσο πολύ. Νόμιζα πως δεν θα ξαναπερπατήσει ποτέ και ότι θα την έχανα για πάντα. Ευτυχώς ξανασηκώθηκε, έγινε καλά, όμως για μένα από εκεί και έπειτα η ζωή μου έγινε μελαγχολική. Θα μπορούσα να πω πάρα πολλά για την γιαγιά μου αλλά δεν θέλω να πλατιάσω.
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΜΟΥ
Ακολουθούν κάποιες βιωματικές αναμνήσεις από την μάνα μου
Η μάνα μου, το ιερότερο πράγμα που είχα ποτέ στην ζωή μου, η πιο δυνατή γυναίκα που γνώρισα ποτέ. Στα 7 της από πολυμυελίτιδα έμεινε ανάπηρη από το ένα της πόδι. Κατάφερε να σταθεί όρθια και έδωσε μεγαλύτερη δύναμη στα χέρια της ώστε να δημιουργεί τα πάντα με αυτά. Έκανε 4 κόρες τις οποίες φρόντισε καλύτερα από κάθε άλλη αρτιμελή μάνα. Πάλεψε σκληρά στην ζωή της για να καταφέρει να είναι ισότιμη με όλες της φίλες της. Είχε ανοιχτό μυαλό, ορθή σκέψη, μεγάλο συναίσθημα. Είχε πολλές φίλες οι οποίες την υπεραγαπούσανε και την συμβουλεύονταν. Ήρθαμε αργότερα στην Αθήνα για σπουδές εγώ και η αδερφή μου. Έβγαζε το νοίκι με την αξιοποίηση των χεριών της. Έφτιαχνε σκυλάκια και τα πουλούσε. Η μεγάλη μου αδερφή κατάφερε να την πείσει να πηγαίνει σε θέατρα και σινεμά που της άρεσε πολύ αλλά λόγω της δυσκολίας της ντρεπόταν να πάει. Με την πάροδο των χρόνων, άρχισε να μην έχει πια δυνάμεις, μέχρι που απεβίωσε το 2008 νοσηλευόμενη στο νοσοκομείο της Άρτας από ανακοπή καρδιάς
αναμνησεις απο την ενηλικη ζωη μου
Στα δεξιά παραθέτω 4 ερωτήσεις-απαντήσεις που πιθανόν να θέλετε να με ρωτήσετε!
Οι 2η και η 4η αδερφές μου η Χρυσούλα και η Αριάδνη παντρεύτηκαν και μείνανε στο χωριό την Νέα Κερασούντα ενώ η 1η και η 3η(εγώ) παντρευτήκαμε και μείναμε στην Αθήνα.
Για την μητέρα μου νιώθω και ένιωθα μεγάλη αγάπη-εκτίμηση, και οι αναμνήσεις μου δεν θα σβήσουν ποτέ όσο ζω και παντα θα την έχω παράδειγμα, την δύναμή της, την αξιοπρέπειά της και το πόσο στοργική μητέρα ήταν για τα κορίτσια της.
Οι συνθήκες που βίωνα μακριά από το χωριό μου δεν μου επέτρεψαν δυστυχώς να βρίσκομαι κοντά στα τελευταία χρόνια της γιαγιάς μου για να την φροντίσω και αυτό το έχω βάρος στην συνείδησή μου.
Για την μάνα μου έκανα τα πάντα μέχρι τις τελευταίες της μέρες ήμουν εκεί στο νοσοκομείο της Άρτας μέχρι την ώρα που εξέπνευσε. Όμως πάντα θα πιστεύω μέσα μου πώς ότι έκανα για αυτήν ήταν λίγα για την μεγαλοψυχία της.
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου στα παρακάτω στοιχεία:
- 694-148-8892
- parketavosnias@gmail.com
